Co wiemy o miłorzębie japońskim?

Interesujące fakty o miłorzębie japońskim (Ginkgo Biloba)

Miłorząb japoński (Ginkgo Biloba) został odkryty w Azji, gdzie jego właściwości lecznicze były wykorzystywane już od 5 tys. lat. Źródłem aktywnych składników Ginkgo biloba są liście.
Miłorząb japoński (Ginkgo Biloba) wymarł w Europie podczas ostatniej epoki lodowcowej. W 1712 roku niemiecki lekarz i botanik Engelbert Kaempfer sprowadził do Europy okazy z Japonii.
Miłorząb japoński (Ginkgo Biloba) jest rośliną rozdzielnopłciową - na jednym drzewie produkowane są kwiaty męskie lub żeńskie. Drzewa "męskie" są szczuplejsze i wyższe, a "żeńskie" nieco grubsze z bujniejszymi liśćmi.
Drzewo to osiąga wysokość do 40 metrów, a jego liście mają charakterystyczny kształt wachlarza.
Miłorząb japoński (Ginkgo Biloba) ma bardzo długą żywotność - może żyć ponad 1000 lat. Jest również niezwykle odporny na owady, infekcje bakteryjne i wirusowe, a także zanieczyszczenia powietrza.

Nowoczesne zastosowania miłorzębu (Ginkgo Biloba)

Pierwsze medyczne zastosowanie miłorzębu miało miejsce w 1965 roku, kiedy to w Niemczech zarejestrowano i stworzono pierwszy wyciąg z jego liści. Od tamtej pory jest on stosowany w leczeniu zaburzeń krążenia krwi w mózgu oraz zaburzeń krążenia obwodowego.
Miłorząb japoński (Ginkgo Biloba) jest dzisiaj najlepiej zbadaną i sprzedawaną rośliną leczniczą na świecie.
Eksperci polecają wyciąg z miłorzębu jako skuteczny środek poprawiający zdolności umysłowe, takie jak koncentracja i pamięć, przede wszystkim z powodu jego korzystnego wpływu na krążenie krwi w mózgu.
Jest on często stosowany także w leczeniu dzwonienia w uszach i zawrotów głowy, ponieważ poprawia krążenie krwi w mózgu i zaopatrzenie mózgu w tlen i glukozę
Jednocześnie poprawia on krążenie obwodowe zmniejszając w ten sposób ból w trakcie chodzenia oraz uczucie zimnych stóp i dłoni.

Źródło:
Schweizer J, Hautmann C. Porównanie dwóch dawek ekstraktu z miłorzębu japońskiego EGb 761 u pacjentów z chorobą zarostową tętnic obwodowych, klasyfikacja Fontaine'a IIb. Arzneimittel-Forschung 1999; 49: 900–904.